Plot 70 vjet nga hyrja në fuqi, Plani Marshall është vlerësuar nga akademikë amerikanë dhe evropianë,, të cilët e kanë konsideruar të rëndësishëm kontributin e këtij plani për rindërtimin e Evropës.

Ishte Presindenti Harry Truman, ai i cili në vitin 1948 nënshkroi në ligj Programin për Rimëkëmbjen Evropiane që do i jepte Evropës mbi 13 miliardë pdollarë për t’u rimëkëmbur nga lufta.

Plani ishte paraqitur disa muaj më herët nga Presidenti Truman.

“E konsideroj të një rëndësie të jashtëzakonshme që Kongresi të autorizojë mbështetjen për Programin për Rimëkëmbjen e Evropës për periudhën 1 prill 1948 deri më 30 qershor 1952”, u shpreh ai ndërsa i kërkoi Kongresit që të vepronte “me urgjencë për këtë masë jetike për politikën tonë të jashtme për këtë kontribut vemdimtar për paqen botërore”.

Programi njihet gjerësisht me emrin e gjeneralit George C. Marshall, që ishte në atë kohë Sekretar Shteti.

Në një diskutim për 70 vjetorin e nënshkrimit të tij në ligj nga Presidenti Truman organizuar Qendra Amerikane për Diplomacinë dhe Fondacioni “George C. Marshall”, Dan Hamilton, Profesor i Fondacionit për Planin Marshall Austriak, tha se marrëdhëniet mes Shteteve të Bashkuara dhe Evropës janë karakterizuar gjithmonë nga cikle angazhimi dhe tërheqjeje. Ai tha se suksesi i Planit Marshall tregoi se vetëm ndihma financiare ishte e pamjaftueshme, për të ruajtur interesat dhe vlerat e Amerikës.

“Amerika do të mbështeste financiarisht rimëkëmbjen e Evropës, Amerika do të qëndronte në krah të Evropës, por vendet evropiane duhet të punonin së bashku për të projektuar rrugën drejt së ardhmes”, tha ai.

Por zoti Hamilton tha se nuk ishin paratë që e bënë Planin dhe trashëgimia e tij e vërtetë ishte ajo për një të ardhme më të mirë për Evropën”.

Për studiuesin Benn Steil, autor i librit “Plani Marshall: Agimi i Luftës së Ftohtë”, 70 vjet nga inaugurimi i Planit Marshall, ndoshta trashëgimia e tij më e qëndrueshme është dëshira e pashtershme për ta përsëritur atë dhe se fakti që kjo nuk është realizuar, flet për rrethanat e pashembullta historike në kohën kur filloi Plani Marshall.

“Filozofia në themel të saj ishte se siguria ekonomike dhe fizike e Amerikës varej nga ekzistenca e aleatëve të fortë dhe të pavarur që të mos ishin koloni apo vasalë apo të varur ekonomikisht, por aleatë të fortë dhe të pavarur dhe kjo ishte jetike në mënyrë që Shtetet e Bashkuara të mbronin interesat e tyre ekonomike dhe të sigurisë, jo thjesht me forcë ushtarake”, tha ai.

Sfidat transatlantike 70 vjet pas Planit Marshall

Por zoti Hamilton tërhoqi vëmendjen se sot nuk duhet rënë në vetëkënaqësi, sepse Evropa nuk është ende e bashkuar, e lirë dhe në paqe, duke e vënë theksin tek zona e trazuar që shtrihet në Lindje dhe në Juglindje ku siç tha ai, njerëzit thjesht nuk e dinë se ku ta shohin të ardhmen e tyre, në një kohë kur bashkimi me perëndimin ishte i paqartë, pasi ai përballet me sfida të shumta.

“Kur Evropa është e ndarë, Amerika humb. Përvjetori i sotëm, duhet të na detyrojë të kemi nderin dhe detyrimin që na ka përçuar Harry Truman, George C. Marshall dhe Kongresi amerikan, që të sigurohemi që të mos ketë më zona gri të Evropës. Pavarësisht nga turbullirat transatlantike, Amerika duhet të qendojë me Evropën, por ashtu si në ditët e Marshallit, Evropa duhet të udhëheqë”, tha ai.

“Paratë janë të rëndësishme, por në fund të fundit ajo që ka më shumë rëndësi është aftësia për t’i përdorur burimet për një vizion, që lë mënjanë ndasitë në partneritetin tonë dhe vullnetin për ta zbatuar atë vizion”, shtoi zoti Hamilton, i Qendrës për Marrëdhëniet Transatlantike në Universitetin Johns Hopkins.

Ndërsa histriani Steil tha se ka një mësim më të gjerë historik:

“Ne e kujtojmë Planin Marshall sepse ishte vizionar, por ishte gjithashtu kokëfortë. Dhe unë dua të argumentoj me forcë se kjo ishte arsyeja që ishte i suksesshëm. Po të kishim vendosur si objektiv për sukses për shembull përfshirjen e Rumanisë dhe Çekosllovakisë në Planin Marshall, do të kishim dështuar sepse do të na ishte dashur të shkonim në luftë për ta arritur këtë dhe një nga ambicjet e Planit Marshall ishte që të mos hynim përsëri në luftë”.

Zoti Steil, Drejtor i Ekonomisë Ndërkombëtare në Këshillin për Marrëdhëniet me Jashtë, e bëri këtë vëzhgim duke e vënë në kontekstin e e marrëdhënieve të mëpasshme të Shteteve të Bashkuara me ish-Bashkimin Sovjetik dhe Rusinë, që ai argumenton se pësuan goditje nga synimi për zgjerim i organizatave transatlantike, sidomos NATO-s drejt Lindjes.

“Akte të mëdha të aftësisë politike i kanë bazat në realizëm dhe jo vetëm idealizëm dhe besoj se ky është një mësim që duhet ta rimësojmë”, tha ai.