Kinematografia shqiptare, si çdo art në Shqipëri, përballet me shumë problem, deri në kufijtë e mbijetesës. Kineastë dhe producentë të ndryshëm shprehen se janë dhe politikat e munguara nga institucionet, që ndikojnë në këtë situatë. Filmi po përballet me buxhete të vogla, qesharake, mungesa e rrjetit të kinemave, profesionalizmi i munguar, mungesa e politikave stimuluese, etj. Regjisori Mevlan Shanaj  insiston se shkatërrimi i rrjetit të kinemave në vend solli shumë pasoja për filmin. “Nëse ka një vend tjetër në botë, që ka shkatërruar rrjetin e kinemasë kështu si ne, më duhet të meditoj për t’u përgjigjur pyetjes. “Open cinema”, është një projekt, që ka lindur bashkë me filmin, që prej lindjes filmi shëtit për të shkuar te njerëzit. Në Shqipëri kishte kinema shëtitëse në zonat rurale, dhe sidomos në fshatra apo repartet ushtarake. Ky projekt që ka nisur Skënder Jaçe, një misionar i shpërndarjes së filmit sigurisht është i mirëseardhur, kur pothuaj mbi ‘97 për qind e Shqipërisë nuk ka kinema. Filmi në Shqipëri përjeton periudhën më fatkeqe për sa i përket shfaqjeve të organizuara pra të angazhuara”.  Shanaj shton se përgjegjësia për situatën që po kalon kinematografia shqiptare shkon në drejtim të institucioneve, që prej 27 vitesh janë dorëzuar. “Kuptohet që shfaqjet e filmave përmes tarifave elektronike shikueseve u kushtojnë më shumë se sa po të shkonin gati 100 herë në vit në kinema. Qëndrimi zyrtar ndaj filmit është bërë si njeriu që i dorëzohet sëmundjes fatale kancerit. Kështu prej gati 27 vjetësh janë dorëzuar institucionet kulturore, me heshtjen e zhdukjes së sallave të kinemave. Mungesa e interesimit për sallat e projeksioneve filmike tashmë nuk është një harresë, por duket si një stafetë që mekanizmat përkatëse me instrumentet e ndryshkura ja dorëzojnë njëra- tjetrës bravat e ndryshkura që nuk hapen më. Sjellje më antifilm unë nuk njoh”, përfundon regjisori Mevlan Shanaj.