Kam humbur një fëmijë, jam 1 në 4 gra që humb foshnjën e saj. Burri dhe unë u përpoqëm dhe u përpoqëm të mbesim shtatzënë. Kur ishim në fund të suksesshëm, ishim të gëzuar.

 Ne u thamë familjeve tona menjëherë pasi që të gjithë e dinin se ishim duke u përpjekur për kaq gjatë. Ky fëmijë i vogël që kishim shpresuar dhe u lutëm, më në fund u bashkua me familjen tonë dhe thjesht nuk mund të prisnim ta takonim atë.

Pastaj ndodhi. U zgjova me shumë gjakderdhje. Zemra ime u përplas dhe i thashë burrit tim ta thërrasë mjekun. E dija menjëherë se çfarë po ndodhte. E dija që mund të ndodhte gjatë shtatzënisë, por kjo nuk ishte e dukshme. Ndihej sikur zemra ime u shqye nga gjoksi im, kur mjeku konfirmonte atë që unë tashmë isha e sigurt se po ndodhte.

Si mund të më dështojë trupi im dhe fëmija im në këtë mënyrë? Si mund të heqë dorë vetëm një vend që duhej të mbante fëmijën tim të sigurt, të ushqyer dhe të shëndetshëm? Të thuash se unë isha shkatërruar do të ishte një nënvlerësim. Unë kam qenë 9 javë kur kemi humbur fëmijën tonë.

Unë nuk isha në gjendje për të folur për këtë për një vit. E pyeta bashkëshortin tim për t’u treguar familjeve tona se çfarë ka ndodhur dhe për t’u thënë atyre të mos flasin me mua për këtë. Nuk mund ta mbaj. Zemra ime do të shpërthejë gjithnjë e më shumë, në përmendjen më të vogël të foshnjave dhe shtatzënisë. E urrej trupin tim që më kishte tradhtuar mua dhe fëmijën, por ajo që ishte më e keqe ishte se unë isha e çmendur në veten time për t’u ndjerë aq zemërthyer.

U ndjeva sikur isha duke reaguar tepër, që unë nuk duhet të jem kjo e mërzitur që kur fëmija ishte “vetëm” 9 javë. Ka kaq shumë njerëz të tjerë atje me probleme “të vërteta”, isha vetëm egoiste. Kam vazhduar të pres që dhimbja të shkojë larg, ose të zvogëlohet, por kjo nuk ka ndodhur. Më në fund, takova një grua tjetër që dështoi në 10 javë.