Nga Fatmir HOXHA

Taulanti e ka mamin e bukur. Ia njeh gjithë Librazhdi. Të paktën e ka patur dikur, se mosha bën të vetën. Mos shikoni Taulantin ju. Ai ngjan nga… A e keni parë Taulantin ngjan tamam si Sekretari i dytë i Partisë së Librazhdit sa herë që flet? Kjo nuk është rastësi! Është njëfarë Fadil Caka që të le gojëhapur me ç’di e ç’tregon për Ballat në Librazhd, se ai ka qenë njëshi i Sigurimit në zonë. Kjo vlen për ju që e shihni dhe e dëgjoni sot në televizor, ndërsa unë e njoh ndryshe: Taulantin, mamin e Taulantin, babain e Taulantit…. Burri i mamit të Taulantit është njëfarë Kasem Balla. Ky Kasemi çonte letra në Komitet të Partisë kundër tim eti dhe si ushtar i devotshëm i luftës së klasave, që nga Librazhdi këmbëngulte që ne të na përzinin prej Tirane, meqë im atë ishte martuar me një të deklasuar. A i çonte vetë këto letra me postë a ja jepte gruas të bukur për t’ia çuar dorazi Sekretarit të dytë të Partisë, kjo më ka mbetur enigmë, por kam shumë besim se një ditë do ta shuaj këtë kureshtje… Po pse po i ndaj me ju? Që të mos keni urrejtje ndaj Taulantit! Mëshirë ose neveri, si të doni. Por urrejtje, ju lutem jo. Pasi ai është produkt i kësaj lloj marrëdhënieje, botëkuptimi dhe provincializmi. E mori Fatos Nano ta bënte njeri. Taulanti i vockël nga Librazhdi këshilltar i Nanos!? Fatos Nano që i jepte ujë në bisht të lugës të madh e të vogli, na mori një çorapekuq njëzetecavjeçar ta këshillojë? “Çorapekuq” nuk e kam në kuptimin pozitiv, trendy, si Rama, por këtij në atë kohë realisht i bëheshin të kuqe çorapet prej pluhurit me atë ngjyrë që ka zona. Nejse, pra këtë çorapekuq e mori Nano dhe e bëri deputet! Në vitin 2005 çuni hyri në Kuvend…. por a e keni parë dhe dëgjuar ndonjëherë të përmendë (pale ta lavdërojë) Fatos Nanon që e bëri njeri? Nuk e bën as Rama – do thoni – që Nano tha se e mora me thonj të paprerë nga Parisi. Po mirë ai që vinte nga Parisi, po ky çuni jonë nga Librazhdi? Kjo është edhe arsyeja pse ja hoqa kafes këtë kohë të çmuar për t’ia kushtuar një krijese të tillë: taulantizmi në politikë. Fenomeni i anonimëve pa taban, pa parime, pa ide e ideale, që ngjiten në karrierë duke lëpirë sa më shumë prapanica e atë që u mbetet në gjuhë nga kjo lëpirje e pështyjnë mbi këdo që i urdhëron padroni i radhës. Ky është taulantizmi. Këtë djalë Rama e përdor sa herë i nevojitet të kryejë ndonjë poshtërsi që nuk ia marrin përsipër socialistët e ndershëm apo ata burra e gra me sadopak cipë në atë shumicë. Dje e pashë tek përshtynte kundër Berishës atë që i kishte ngelur në gjuhë e në gojë nga lëpirjet e prapanicave. “Prapanicave” e them në shumës, pasi ishte po KY lëpirës që javën e kaluar ç’nuk i lëpiu e puthi Ilir Metës, live, në sallën e Kuvendit, për ta marrë me të mirë në emër të Edit që ishte larg. Por hakun nuk duhet t’i hamë! Ç’është e bardhë – është e bardhë. Ç’është e zezë – është e zezë. Mund të duket budalla si në fytyrë ashtu edhe në ato që flet e bën, por ju garantoj se nuk është aspak i tillë. Përkundrazi! Ka një zgjuarsi dhe pragmatizëm provinciali të habitshme. As lëpirjen, as pështyrjen nuk e bën falas. Në atë zonë është një minierë hekuri…e TIJA!!! Ky çuni i mamit të bukur, babit të letrave dhe Komitetit të Partisë së Librazhdit është padroni i minierës së hekurit. Por edhe pse u puth duart (dhe jo vetëm duart) zgjedhësve të tij nëpër fushata, punonjësit, makineritë e gjithçka tjetër i ka marrë nga Maqedonia dhe jo nga zona e tij. Në fushatë – kur i puthte ku të mundte – u premtonte se do të bëhej ministër i Brendshëm dhe do t’i vishte policë. Gjithë Librazhdin! Kë takonte këtë i thoshte: Do bëhem ministër i Brendshëm e do t’ju vesh policë… Me taulantizmin e tij sot është oligarku i Juglindjes edhe për shpërndarjet e T.COM (ish-AMC). Me ndikimin që ka në pushtet arrestoi drejtorin grek dhe përmes presioneve kapi plotësisht monopolin e kësaj kompanie nga Librazhdi e tutje. Çdo kartë, çdo impuls i ish-AMC dje, sot dhe nesër ka kaluar, kalon dhe do të kalojë nga Taulanti. Më saktë, nga i vëllai. A i duhet dhe përse i duhet Ramës një taulant? I duhet shumë për të bërë punët që nuk i bën tjetërkush. I mësuar me shijen dhe erën e asaj që lëpin nga mëngjesi në mbrëmje, një si ky nuk e ka për gjë edhe të rrijë zhytur në të nga mëngjesi në darkë. Të shajë, të tërhiqet, të shpifë, pastaj ta lëpijë, të lëpijë pastaj ta përmjerrë e sërish pa gjë të keqe ta rilëpijë, në sy të kamerave dhe të publikut. Nuk ke ç’i bën: është gjeni i përzjerë me ideologjinë, partishmërinë dhe traditën e familjes. Nuk ke ç’i bën kur babai biologjik të përputhet edhe me atë shpirtëror.