Ne shqiptarët mirë bëjmë që mirënjohjen ndaj ndihmës që SHBA-të dhe Perëndimi ia ofruan shqiptarisë e kemi ngritur në rrafshin e shenjtërive kombëtare.
Dhe ne shqiptarët kurrë nuk kemi pasur e nuk do kemi mbrojtës më të mirë të interesave tona kombëtare se sa SHBA-të.
Ne shqiptarët nuk kemi mundësitë që i kanë disa popuj të tjerë, si për shembull serbët, të cilëve kur u mungon përkëdhelja dhe mbrojtja e dorës ruse, i afrohen asaj Perëndimore, dhe anasjelltas.
Ne shqiptarët jemi popull i vetmuar në këto hapësira dhe askush sa SHBA-të nuk na ka ndihmuar që më lehtë ta jetojmë vetminë në këtë Ballkan e në këtë Evropë, ku s’kemi 'familjarë' të afërt e të një ‘gjaku’ etnik.
Ne shqiptarët duhet të bëjmë çmos që me asgjë të mos e lëndojmë miqësinë me popullin amerikan dhe me SHBA-të, me ‘djepin e demokracisë’ ku është ‘shpikur’ dhe mbretëron parimi se në politikë nuk ka miqësi të përjetshme, por interesa të përhershëm.
Por krahas mirënjohjes dhe shumë virtyteve tjera njerëzore, ka diçka që qëndron mbi gjitha të tjerat, diçka vendimtare që e përcakton portretin etnik e personal, diçka që e mbanë drejt boshtin kurrizor të një etniteti e të një individi, e që quhet dinjitet!
Dhe hir këtij dinjiteti ne nuk duhet t’i nënshtrohemi e t’i besojmë cilitdo diplomati të huaj, që aq e përbuzë inteligjencën tonë sa donë ta besojmë se Presidenti i Kosovës është burrështetasi më i aftë, më patriot e më atdhetar se sa Kryeministri i vendit, se Piktori është rojtari më i denjë i interesave tona kombëtare, apo se një ‘enverist’ i rreshkur, siç është kryetari i BDI-së, brenda natës mund të bëhet ‘instruktor’ i demokracisë Perëndimore?!
Pra, mirënjohja ndaj miqve tanë perëndimorë nuk duhet të na bëjë të shtiremi se jemi aq mendjelehtë sa mos ta dimë që shumë nga burrështetasit tanë nuk kanë asnjë vlerë politike, se të dëgjueshëm e properëndimorë i bënë vetëm frika nga e vërteta ‘hajdutokrate’ për ta.... se sa më të ulët e kanë moralin, aq më të dëgjueshëm e më të përdorshëm janë për të huajt, me çka edhe u bënë e ‘mira’ e Perëndimit dhe fatkeqësia e shqiptarisë.
Dhe ky dinjitet kombëtar e individual, nuk duhet të na lejojë të bëhemi siç ishim asokohe kur e mbronim Stalinin e Rusinë nga rusët, Maon dhe Kinën nga kinezët, duke harruar ta mbronim shqiptarinë dhe kur u bëmë robër të Xhaxhit Enver e të Titos, të cilët miqësoheshin e armiqësoheshin me botën, jo pse i mbronin interesa shtetëror e kombëtare, por pse donin që përjetë të na sundojnë.
