‘Në fakt, vendi po vuan nga emigracioni - të rinjtë po largohen, veçanërisht në Gjermani dhe Itali. Pa punë, pa perspektivë, turizmi ofron mbështetjen e vetme. Por me çfarë çmimi? A do të konkretizohet tani parajsa? Apo ka mënyra të tjera për të fituar para nga mysafirët? Shqiptarët krenohen me mikpritjen e tyre. Por a fitoni para kështu? Një udhëtim nëpër një vend në një udhëkryq…’
Kjo është vetëm një pjesëz e reportazhit të televizionit gjerman, ARD në vendin tonë. Vetë titulli që gazetari ka zgjedhur është pikërisht betonizimi i vendeve të populluara përbri një bukurie të egër si Shqipëria.
Gazetari i ARD-së e vë theksin mbi të gjitha, te largimi i të rinjve, plakja e popullsisë dhe 'moskokëçarjen' e qeverisë për të ndërtuar aty ku ambientalistët kanë ngritur alarmin për zhdukjen e disa specieve të rralla nga lagunat shqiptare, flamingot dhe mbrojtjen e pasurive natyrore të vendit!
Reportazhi i ARD-së
‘Deri kohët e fundit, Shqipëria konsiderohej si një këshillë e brendshme - plazhe të paprekura, vetmi marramendëse në natyrën e egër, çmime të pakrahasueshme. Por ajo kohë ka mbaruar: numri i turistëve është trefishuar në dekadën e fundit në rreth 11 milionë vizitorë të huaj në vit! Shumë për një vend që ka vetëm pak më shumë se dy milionë banorë. Por turizmi sjell rritje ekonomike dhe është shpresa e madhe e vendit ende të varfër. Tani kudo po ndërtohen kështjella të reja prej betoni.
Materiali ndërtimor ka një traditë të gjatë në Shqipëri: Për shumë dekada, vendi konsiderohej si Koreja e Veriut e Evropës - një shtet i izoluar që kishte hequr fenë dhe madje kishte shkëputur shtetet e saj simotra socialiste. Diktatori Enver Hoxha e gjeti veten të rrethuar nga armiq dhe kishte bunkerë të ndërtuar në të gjithë vendin: llogariten në mbi 170,000. Nëse betoni dikur largonte pushtuesit, sot supozohet të tërheqë mysafirë.
Në të gjithë bregun, shiritat e çelikut ngrihen në ajër dhe hotelet dhe ndërtesat e apartamenteve po ndërtohen nga toka. Një aeroport i ri po ndërtohet në mënyrë që të mund të arrihet lehtësisht. Pista është duke u betonuar - në një deltë lumi, të të gjitha vendeve, ku flamingot më parë kishin sovranitet në ajër dhe zogjtë shtegtarë ndalonin. Rrugë të reja po asfaltohen edhe pranë bunkerëve të vjetër të Hoxhës, në vendpushimet bregdetare në Mesdhe, por edhe në brendësi, ku malet mbi 2600 metra të larta tërheqin turistët e ecjes.
"Gjithçka është bërë shumë, shumë më mirë," thotë një bari i vjetër. "Ne ishim të mbyllur dhe askush nuk na vinte. Sot ka turistë. Edhe ata sjellin para." Plaku qesh. A ka qenë ndonjëherë jashtë vendit si turist? "Pse duhet të largohem? Ky është vendi më i bukur në botë. Dhe përveç kësaj: jashtë vendit, ne shqiptarët nuk jemi turistë, por gjithmonë vetëm emigrantë." Këtë e thotë pa hidhërim dhe qesh.
Në fakt, vendi po vuan nga emigracioni - të rinjtë po largohen, veçanërisht në Gjermani dhe Itali. Pa punë, pa perspektivë, turizmi ofron mbështetjen e vetme. Por me çfarë çmimi? A do të konkretizohet tani parajsa? Apo ka mënyra të tjera për të fituar para nga mysafirët? Kur duam të paguajmë, fatura tashmë është paguar. Bariu pagoi dhe iku. Shqiptarët krenohen me mikpritjen e tyre. Por a fitoni para kështu? Një udhëtim nëpër një vend në një udhëkryq.
