Gazeta italiane ‘La Stampa’ i ka kushtuar një shkrim kampeve në Shëngjin dhe Gjadër, i cili pritet të hapet këtë muaj për të pritur refugjatët e kapur në Mesdhe nga autoritetet e Italisë.

Sipas medias italiane janë kanalizimit, kështu deri në rregullimin e problemit është parashikuar që gjithçka të derdhet në lumin Drin. 

“Për momentin është vendosur që gjithçka të hidhet në lumin Drin, sipas informacioneve. Emigrantët e parë mund të mbërrijnë këtu nga data 10 shtator deri në fund të muajit. Autoritetet po nxitojnë për t’i çuar atje shkruhet në artikull.

Ndërsa kryeplaku i Gjadrit, Aleksandër Preka i ka deklaruar se në kohën e komunizmit ishin 3 mijë banorë, ndërsa tani janë 600.

“Kemi qenë tre mijë banorë në kohën e komunizmit, kemi mbetur 600. Por tani po vijnë të gjithë këta njerëz të rinj”.

Ndërsa më tej  janë rritur dhe qiratë e banesave nga banorët e zonës.

“Këto shtëpi jepen me qira për një shumë prej 30-50 euro në muaj, stafi tuaj i kanë marrë 400 euro në muaj për dy vjet”, thotë Aleksandër Preka.

Sipas La Stampa, tashmë qendra e Gjadrit është gati.

Porti i Shëngjinit është ndalesa e parë për emigrantët që u nisën drejt Italisë dhe u deportuan në Shqipëri, pas marrëveshjes mes qeverisë italiane dhe asaj shqiptare.

Më pas, pas procedurave të identifikimit, ata do të ngarkohen në autobusë dhe do të dërgohen në Gjadër.

Gazeta rendit disa problematika përveç kanalizimeve që janë:

-Qendra e paraburgimit administrativ Gjadër është ndërtuar në ajër.

-Toka ishte e papërshtatshme. Nuk kishte themele.

-Nuk kishte asnjë sistem elektrik, nuk kishte ujë.

Sipas gazetës, kjo është edhe arsyeja e vonesave, teksa shton se ata po testonin lidhjen e internetit, e cila do të jetë thelbësore për të menaxhuar në distancë mijëra raste për mijëra jetë në pritje të gjykimit.

Kampi do të ketë 1150 vende për paraburgim dhe 24 për një burg të vogël të brendshëm.

Për ndërtimin e dy strukturave deri më tani janë shpenzuar 800 mijë euro. Të gjitha punimet janë të autorizuara me procedura të veçanta.

Materialet u blenë nga qeveria italiane nga kompani në Trento, Colaziocorte dhe Carimate. Ato janë pjesë për ndërtimin e kontejnerëve të cilët përgjithësisht përdoren nga të zhvendosurit nga tërmetet ose ndonjë fatkeqësi tjetër.

Atrikulli i plotë:

Në Shëngjin dhe Gjadër, qendrat e emigrantëve në Meloni janë pothuajse gati për t’u hapur. Nuk ka kanalizim? “Shkarkojmë në lumin Drin”. Dhe vendasit bëjnë një tregti të zhurmshme me qira

Një problem mbetet. Rrjeti i kanalizimeve. “Për momentin është vendosur që gjithçka të hidhet në lumin Drin, sipas informacioneve të mia, emigrantët e parë mund të mbërrijnë këtu nga data 10 shtator deri në fund të muajit. Ata janë me nxitim për t’i çuar atje”.

Aleksander Preka është menaxheri komunal i këtij qyteti të vogël në veri të Shqipërisë. Një vend i harruar në hartën e botës, i famshëm për një aeroport ushtarak të mbyllur në 1996 dhe asgjë tjetër. “Kemi qenë tre mijë banorë në kohën e komunizmit, kemi mbetur gjashtëqind. Por tani po vijnë të gjithë këta njerëz të rinj dhe që do të vijnë”. Tani është e qartë, e dukshme për syrin, e përcaktuar jashtëzakonisht. Këtu është fusha: kontejnerët, rrjetat, gardhet. Kudo ka karabinierë dhe policë italianë. “Këtë shtëpi e kemi marrë me qira për një shumë prej 30 deri në 50 euro në muaj, ushtarët tuaj e kanë marrë 400 euro në muaj për dy vjet”, thotë Aleksander Preka nga dyqani i tij i ushqimeve. Është i vetmi dyqan prej kilometrash: qepë, hudhra, patate, pije të gazuara, ëmbëlsira dhe cigare. Heshtjen, rreth e rrotull, e thyen vetëm kova e një ekskavatori që ende godet mbi tokën e djegur për të vendosur tubat e fundit. Qendra e parë e paraburgimit të emigrantëve italianë e ndërtuar në tokë të huaj tashmë është gati.

Nuk kishte asnjë dyshim se puna do të vazhdonte në portin e Shëngjinit: hotspoti për treqind persona mund të hapej nesër. Ndodhet midis varkave, plazhit dhe një parku të vogël argëtimi. Ky do të jetë ndalesa e parë për emigrantët që u nisën drejt Italisë dhe u deportuan në Shqipëri, me zgjedhje të qeverisë italiane në marrëveshje me qeverinë shqiptare. Nga atje ata nuk do të shohin asgjë: i gjithë perimetri është i rrethuar nga një kafaz i lartë shtatë metra. Por mbase do të dëgjojnë këngët e fundit të verës që shpërthejnë nga lokalet buzë detit. Më pas, pas procedurave të identifikimit, ata do të ngarkohen në autobusë dhe do të dërgohen në Gjadër. Pesëmbëdhjetë kilometra, në brendësi.

Këtu mungon ende lidhja me kanalizimet. Këtu fillojnë dyshimet. Qendra e paraburgimit administrativ Gjadër është ndërtuar në ajër. Toka ishte e papërshtatshme edhe për një kasolle mjetesh. Nuk kishte themele. Nuk kishte asnjë sistem elektrik, nuk kishte ujë. Kjo është arsyeja e vonesave. Dje ata po testonin lidhjen e internetit, e cila do të jetë thelbësore për të menaxhuar në distancë mijëra raste për mijëra jetë në pritje të gjykimit. E pranuar apo e refuzuar? Dhe kur do ta disponojnë zyrtarët italianë këtë punë? Me çfarë sigurie juridike? Kampi do të ketë 1150 vende për paraburgim dhe 24 për një burg të vogël të brendshëm. Ka shumë pyetje të pazgjidhura.

Për ndërtimin e dy strukturave deri më tani janë shpenzuar 800 mijë euro. Por është një shpenzim i llogaritur si parazgjedhje, të cilit i mungojnë të gjithë ata “zëra të pamatshëm në fund të listës” që kanë të bëjnë me udhëtimin, ushqimin dhe akomodimin për ata që do të marrin pjesë – ose do të duhet të marrin pjesë – në këtë operacion në Shqipëri. .

Është dashur të jetë gati në maj. Do të jetë në ditët në vijim, më së voni në vjeshtë. Të gjitha punimet janë të autorizuara me procedura të veçanta. Materialet u blenë nga qeveria italiane nga kompani në Trento, Colaziocorte dhe Carimate. Ato janë pjesë për ndërtimin e kontejnerëve të cilët përgjithësisht përdoren nga të zhvendosurit nga tërmetet ose ndonjë fatkeqësi tjetër. Sot punëtorët që ngritën kampin janë shqiptarë, kosovarë dhe malazezë. Ata punojnë gjithë verën, edhe të shtunave dhe të dielave, sepse e dinë atë frazë që përsërit kryetari i bashkisë së qytetit. “Ata janë me nxitim për të marrë emigrantët e parë. Nuk mund të vonojmë më”.

Dhe në fakt ka nisur rekrutimi për treqind punëtorë shqiptarë që do të duhet të mbështesin operatorët italianë në menaxhimin e dy ambienteve të paraburgimit. Njoftimi i sapo publikuar nis kështu: “Kompania Medihospes e cila do të menaxhojë kampet e refugjatëve Shëngjin dhe Gjadër, duke filluar nga muaji gusht, kërkon staf emergjence për shërbimet brenda kampeve sipas profileve të mëposhtme”. Kërkojnë psikologë, ndërmjetës kulturorë, përkthyes, punonjës socialë, teknikë IT. Për një “punonjës për shërbime të thjeshta”, punë që përfshin detyrat e shpërndarjes dhe dërgesës së ushqimit, shoqërimin e emigrantëve, pastrimin e akomodimit dhe ambienteve të përbashkëta, paga bazë do të jetë 1200 euro në muaj për 38 orë punë në javë. “Por a e dini sa fiton një mësues i shkollës së mesme shqiptare? Më pak se 600 euro në muaj”.

Në lokalin e vetëm në Gjadër flasin për këtë. Nga paratë që po mbërrijnë bashkë me emigrantët. Për faktin se punëtorët në këtë zonë nuk kishin fituar asnjëherë 30 euro për një ditë pune. “Po bëj të gjitha instalimet për lidhjen në ueb”, thotë punëtori Andrit Prenga. “Jemi pranë përfundimit të punës. Por ende mungojnë kontejnerët e fundit, mungon porta e hyrjes, pastaj është problemi se ku do të shkarkojnë ujërat e zeza”. Ata kanë vendosur që do të derdhen në lumë, dhe nga lumi në det. “Tashmë po e bënim në kohën e ushtarëve shqiptarë në shërbim në aeroportin ushtarak. Ishin pesë mijë ushtarë. Mund ta bëjmë sërish”.

Në luftën mes të varfërve, të fundit do të jenë ata brenda kafazeve. Ata janë gati t’i mbushin ato. Anijet e të dëbuarve janë gati të mbërrijnë. “Nuk është aq e lehtë të ikësh nga këtu. Mali u dogj. Ju nuk mund të fshiheni në bimësi. Dhe gjithsesi, nëse duan të ikin, le të ikin. Të gjithë e dimë se nuk do të qëndronin me ne”.

Në drejtim të bregut, rreshtat e ndërtesave dymbëdhjetëkatëshe ndërpresin pamjen e horizontit dhe fshehin detin. Një restaurator ka mbuluar restorantin e tij të ri me piktura ku paraqitet “dashamirësja” Giorgia Meloni. Rreshtat e cadra janë ende të mbushura me turistë përgjatë bregdetit të Shëngjinit. Po kush janë turistët shqiptarë? Vetë shqiptarët, të cilët kthehen në shtëpi nga e gjithë Europa për pushime. “Nuk e di nëse ajo që do të ndodhë këtu është e drejtë,” thotë z. Arthur Bahiti. “Por për mua emigrantët janë të mirëpritur. Sepse edhe unë kam qenë emigrant dhe nuk do ta harroj kurrë”.