Poezi nga Kaltrinë UKA
Kthehu për hatër t'hanës
Me netë t'tana nuk po flen rahat hana pa neve rojtarët e saj,
s'po bjen n'herezi ma e m'sheft mas reve tinëz t'lumtun me na pa
veç hajde e shihe prej ktu se si asht ba, asht dremit...
Mu malli po m'rigon si shi e po rri mas grilave,
n'andrrat syqel t'mesnatës n'apogjen e rreme po luhatna
po s'po asht boll
durt mikluese me përvinu kadal ftyrën tane
nuk po munen me durue duerkryq
Natë orgjie po baj n'nimfen teme
sarhosh n'theqafjet drejt mirazhit tan po eci
tafti-bafti! edhe t'koft zgrip i jetës,
imazhi yt joshes po m'babëzit teslim po bahna
se m'asht sekrecion i trupit
menzi hana po m'nal vikamen harbute kur po shuhesh si meteor
pa mujt me t'nanurisë si du un'
Kallamishte jam ba pa ty, kurm
suvalë kujtimesh që po m'marrin...
tangjent që m'prek n'pikēn tem t'dobt, n'ty
E vetmja hana po kuis kit eremit naiv e as nuk po kotet
po m'ep stërkalë shpresash që kem me ken bashkë
tymtajë po ma ban menen
shtërzime pa dobi, për mu t'pashpresë!
S'di edhe sa do mahet stoic ky shpirti jem maraz pa ba naj hata
prej mungesës tane napalm...
Mos e shti n'mëkat hanën me ba alibi t'rreme për mu
Veç nji herë
Bahu veç nji herë emni jem
dhe shih cila baladë mesnate ndanë hanën në dysh
kush ma vodhi qetësinë e mbramjeve, qi e kisha kaher;
shih sa dashuni kanë lutjet qi gatuhen për ty
sa t'çmenduna janë andrrat dhe si i ruj;
shih edhe si pranvera e nalë kangën kur nin' zanin tand t'ambël,
si e nalë lulimin kur sheh tandin nur!
Bahu veç nji herë emni jem
shih me ç'shpresë rrojnë ndjenjat qi s'po përfillen,
si ngryset dita pritjesh për nji fjalë
me britma t'pafre t'dhembjes e t'heshtjes.
Si ravijëzohet mirazhi yt mendimeve mjegull, shihe patjetër,
si suvala përpin' shpirtin
edhe pse asht i qetë deti
Bahu, emni jem, veç nji herë
shih sa 'shtirë e baj vet t'plotë hanën
kur i mungon pjesa tjetër.
I panjohun
M'fal, i panjohun
s'kam menu qi zemra s'ka me ditë m'u mbrojtë
e dashnia ka me fillu me pulsu
veç prej nji casti qi t'pashë
I panjohun,
unë patjetër qi duhet me majt' n'krahë nji mëkat
ferri s'djeg ma shumë
se qi po djeg kjo ndjenjë mrena trupit
je dashni e dëshirume
neps i madh qi du me shujt
buzë për buzë
trup për trup
le t'më dënojnë e marrojnë Perënditë;
po nëse dashnia asht mëkat
atëherë njeriu vet asht mëkati ma i madh...
Menoj me vete:
kush s'dëshiron me kanë e vetmja dallëndyshe n'sytë e tu
qi i ke si nji hark ylberi e qielli vet?!
M'fal, i panjohun
po fluturat qi po çmenden n'bark
ma nalin frymën
dhe... edhe në u qujt mëkat kjo dashni, do mëkatoj patjetër
ndiej qi s'kam frymë qi m'ban t'plotë pa tanden
dhe as s'kam andërr me lan' përgjys..
Pa ty
Çdo natë ngjaj me natyrën e vdekun
me nji shishe venë e nji gotë
unë pikturë e dehun, pa ty
kornizë që më mban...
E lehtë asht t'largohesh pa marrë kujtimet
vështirë t'i mbash ato pa pas sarkofag t'i futesh
kur natës malli merr flakë
Tavernen kaher e kam braktisun
dehem mendimeve për ty
belbëzimeve motak ju shperren fuqitë t'thurrin lutjen
për shtrengimin e paha t'përqafimit tand
Embrion i dashunisë që u rrit n'vetmi
s'mësoi kurrë gjuhën e lumtunisë...
Ah, si trazohet deti kur dhimbja derdhet në të!
Le t'merr flakë në karthje kjo dashuni
ku pa za po t'dashunoj
pa za dhimbje po m'sjell..
valët e detit t'marrin udhën e hinit
t'fundoset diademë e maktheve që mban emnin tand...
M'shfaqesh shajni e ngërç m'i jep natës
nihen të çjerrat e saj plot llahtari
shahit kam hanën e yjet e këtij shablloni
ku kujtimeve shtrengatë që shumëfishojnë dhimbjen
ju baj sogje
me shijen e venës e ngjyrat e trishta t'dashunisë t'vdekun
pa kornizën që e mban të gjallë,
pa ty.
Pres
Po i thuri e shthuri ditët prej lamshit t'Penelopes
e vështirë qenka nyja e andrrallave t'harrimit
Pritjet e gjata
largësive t'ndame detnave...
as galop s'i m'rrin dashunia ikjet
Netët rrjedhin pagjumësisë deri n'agoni
fjord i mallit në gji të tyne skalitet
qielli ngryset reve t'zeza t'syve
shi i përlotun përvajshëm pret kthimin
Mâj me duer dhimbjen e spazmes të ditëve që u tkurren vetmisë
Po gajasem tu i shtrydh lutjet mi ty
shtrëngata m'shfaqet shpirtit t'trembun
drojë e kam errësirën kur nata s'ndez asnji hanë
përhumbem vegimeve kur m'shfaqesh shajni
e topitun nisem me tallaz të t'prek
m'shperren fuqitë
angështia ma shënjon frymën
duf i ditëve hakërrinë...
kuturisje e kot'...
Tu i thur e shthur ditët pres
që t'vish t'ma matësh syprinen e mallit
me puthjet e mungume
që s'mi zgjun nadjet e lumtuna
po të dehuna eremit.
