Koreja e Veriut do të lëvizë këtë të shtunë orën e saj përpara me 30 minuta, në mënyrë që ta përafrojë atë me Korenë e Jugut.

Ky vendim u mor si hap drejt pajtimit dhe unitetit kombëtar.

Kim Jon Un duket se po jep sinjale të qarta për gatishmërinë e vënies në jetë të këtyre zotimeve, edhe pse skepticizmi ndaj ndryshimit të papritur të tij, nuk mungon. Një ditë më parë u njoftua së udhëheqësi i Koresë së Veriut ka në plan të ftojë ekspertë dhe gazetare nga Seuli dhe Shtetet e Bashkuara për të parë momentin kur Koreja e Veriut do të mbylle objektin e saj të provave bërthamore, ne maj.

Çfarë ilustrimi më të mirë mund të ketë fuqia e një diktatori sesa kontrolli i vetë kohës?

Pa dyshim, jo ​​të gjitha ndryshimet e tilla qëndrojnë në me kalimin e kohës: revolucionarët francezë, të etur për të theksuar pushimin, ndryshe nga e kaluara e tyre monarkiste, nuk arritën të merrnin orën e tyre pas imponimit në 1793. Eksperimentet e Bashkimit Sovjetik dështuan po ashtu me javët pesë dhe gjashtë ditë gjatë viteve 1930.

Hugo Çavez i ktheu orët mbrapa me gjysmë ore në 2007, për të lëvizur Venezuelën në zonën e saj kohore – me sa duket për të lejuar një “shpërndarje më të drejtë të lindjes së diellit”, por gjithashtu për të siguruar që republika socialiste nuk duhej të ndante një zonë kohore me armiqtë, me Shtetet e Bashkuara.

Edhe në Arabinë Saudite janë bërë ndryshime sa i përket kohës. Në vitin 2013 Arabia Saudite e ka kaluar fundjavën e saj nga e enjtja- e premte që e kishte më parë në e premten-e shtunë, për ta sjellë atë në përputhje me shtetet e tjera arabe. Nevoja për një bashkërendim të tillë do të thotë se nuk ka ikje nga kontrolli i centralizuar i orëve dhe i kalendarëve.