Reportazh
Ishte vetëm 3 vjeç kur zhvillimi stopoi tek imcakja e vogël Regina dhe vetëm 5 vjec kur ajo u diagnostifikua me autism.
Autizmi është çrregullim neurobologjik që veçohet me vështirësi në komunikim, ndërveprim shoqëror dhe sjellje të përsëritura dhe rreze të kufizuar interesash.
Sot një në 100 fëmijë diagnostifikohen me autism duke e bërë këtë sëmundje më të shpeshtë se Sida dhe kanceri.
Kemi shkuar në shtëpinë e dajës së saj ku ajo dhe familja e saj janë kthyer nga Greqia për pushimet dimërore….Historia e saj nisi 7 vjet më parë Ajo tashmë është 10 vjeç dhe ishte vetëm 5 vjeç kur mjekët e diagnostifikuan me autism.
“Ishte diçka e papritur nga ne,ndoshta kishim vënë re diçka, por nuk donim ta pranonim –na thotë e ëma e saj Naxhija. Një grua rreth të 50-tave e lindur dhe rritur në Berat, por që jeton me bashkëshortin e saj ,dy fëmijët e tij nga martesa e parë dhe vajzën e tyre të veçantë Reginën, në Shtetin Grek prej 15 vitesh.
Motra e Regit tonë të vogël quhet Borana dhe ka mbaruar studimet për psikologji në Greqi. Teksa përkëdhel flokët e së motrës thotë se s’ia fal kurrë vetes që s’mundi ta kuptojë se engjëlli i saj Ii vogël nuk ishte si gjithë të tjerët.
“Nuk donim ta pranonim as unë as Naxhi as babi dhe as vëllai se autizmi mund të bëhej pjesë e familjes sonë. E shihnim se në sjelljen e saj kishte devijime, por ngushëlloheshim me faktin se ‘hëë se ka problem me gjuhët ,ose është pak e përkëdhelur, por kurrë s’na shkonte mendja për autizmin.
Ka të drejtë vajza mendoj sepse është e vështirë të bëhesh ekspert në çështje ku janë të përfshira ndjenjat.
Vitet kalonin dhe Regina sot është një vajzë e rritur, me përmirësime të avashta sepse mungesa e të ardhurave financiare e ka bërë të pamundur për Naxhijen dhe Ramënin të ndjekin çdo hap të trajtimit të saj.
Në këto momente na bashkohet në bisedë Ramëni, i cili sapo u kthye nga punët e tij.
“Mirë se erdhët miq” na përshëndet më një energji rrezatuese sa që kur e shef mendon që nuk ka mundësi që ky njeri të ketë mbi supe një peshë aq të rëndë sa të pasurit një fëmijë autik.
“Babaa !” thërret Regi i vogël dhe i hidhet në qafë.
“Kush është princesha e babait ? Kush? – “Ego ime.” – I përgjigjet greqisht Regi me zërin e saj imcak pasi gjuhën shqipe e kupton, por nuk e flet dot, megjithëse edhe fjalët në gjuhen greke i ka të pakta.
Situata dukej e qetë deri më tani, por Regit imcake diçka ia prishi qetësinë.
“Ta pame stin Eladha! –bërtiti. Të themi të drejtën ishte hera e parë që ndodhesha në të tillë situatë dhe e paaftë për të bërë asgjë.
Por situatën e mori në dorë e ëma që nuk nguron ti përgjigjet për çdo pyetje të përsëritur që Regi bën. Por pa rezultat. Ajo më thotë se tashmë ishte ora e krizës dhe pa kaluar dy orë nuk do të pushonte më së bërtituri.
Kjo ishte një situatë e përditshme tashmë që prej 8 vjetësh.
“Njerëzit më thonë se jam e fortë për ta përballuar gjithë këtë situatë dhe të them të drejtën as vetë se di nga e gjej forcën .Thonë se zoti nuk të jep sfida më të mëdha nga ato që ti mund të përballosh. Ka 10 vjet që unë nuk e kam një jetë timen, por jeta ime tashmë i përket asaj. Fëmijë të tillë duan vëmendje 24 orë. Jam mërzitur shumë herë, kam menduar të vras veten, kam menduar të vras atë, por nuk ma bën zemra. Ajo është vajza ime e vetme, dëshira më e madhe që kam pas në jetë.
Naxhijes i duhet të ndërpresë bisedën për të fshirë lotët, por edhe për tu kujdesur për Regin sepse Regina nuk bën asgjë pa ndihmën e nënës së saj. Nuk pranon rreth saj askënd tjetër kur është duke kaluar krizë nervore.
Është koha e ilacit. E ëma ia tret në një gotë më lëng frutash sepse është e vetmja mënyrë që ajo ta pijë.
“Regg hajde shkojmë ku do cupa, hajde të të marr në krahë, hajde këndojmë këngën tonë.”- thotë goca e dajës së vet, një vajzë 20 vjeçare. Çuditërisht tek ajo shkon e i hidhet në krahë.
“Këndo!”,- i thotë më me atë shqipen e saj prej imcakeje. Ishte zemërthyese për çdo të pranishëm të shihte sytë e saj të vegjël plot lot duke kënduar këngën e saj të preferuar ”An ise en Asteri’..ti je një yll në shqip.
Falë zotit kriza kaloi dhe këtë natë, por për të Naxhijen nuk kalonte asnjëherë kriza .Imcakja kërkon të flejë dhe sigurisht jo vetëm, por me të ëmën përqafuar .
“Mama, mama, mama”- I kemi dëgjuar, këto fjalë gjithë natën sepse imcakja zgjohej çdo 5 min për të kontrolluar nëse e ëma ishte pranë saj apo jo, dhe për të parë nëse dera ishte e hapur. Qante nëse dera ishte e mbyllur dhe nëse drita ishte e fikur .
“ Kjo situatë s’do të mbarojë asnjëherë jam e bindur, por prapë shpresa vdes e fundit.
E kam çuar tek një yshtare e më premtoi se do bëhet mirë për një vit nuk e di ndoshta bëhet mirë, por të paktën tani e kam më mirë se vitet e kaluara falë ilaçeve. Jam detyruar të lë punën sepse Regi do kujdes 24/7 pasi nuk shkon as në shkollë, jam detyruar të duroj dhe shikimet e njerëzve ndërkohë që jemi në park dhe Regi qan ,s’ju duket normale që një fëmijë 10 vjeçar të qajë e të bërtasë dhe shohin tërë akuza, më akuzojnë se e keqtrajtoj…,por ahh sikur të ishte keqtrajtim…..
Kam frikë kam shumë frikë kur imagjinoj të ardhmen…unë nuk do të jetoj përgjithmonë, Ramëni nuk do të jetojë përgjithmonë ..Kush do kujdeset për të më vonë ?..kjo është brenga ime më e madhe …Dikur pyesja vetën pse mua? Pse pikërisht mua, por e di, diku kam lexuar diçka që më ka dhënë shumë forcë “zoti ta fal këtë fëmijë sepse e di që ti mund ta rrisësh e ti falësh dashuri, një kriminel, një njeri I dobët nuk do e bënte dot.
Unë, Ramëni fëmijët, të gjithë ne mësuam të bashkëjetojmë me autizmin mësuam ta duam atë. Ja që dhe nga dhimbja lindin dhe dashuri të mëdha ..nëse ajo ka temperaturë mua me mblidhet një lëmsh në stomak, s’bëj dot pa të…dhe tani ne jetojmë veç për Regin….Sikur të jetonim përgjithmonë..”
E ne largohemi nga ajo shtëpi me kokën plot me mendime. Është e çuditshme sesi jeta të përball me sfida që jo të gjithë do mund ti kalonin, por fjalët e kësaj nëne na japin shpresë...Na japin shpresë dhe na mësojnë se kudo ku ka dashuri ka edhe forcë për t’ia dalë mbanë.... Lutemi për çdo fëmijë me aftësi të veçanta që të gjejnë gjithmonë ngrohtësi dhe dashuri nga familjet e tyre dhe njerëzit që i rrethojnë sepse jo të gjithë e kanë këtë fat...
(R.B /55news.al)
