Bashkia e Erion Veliajt nuk e zgjidh dot asnjë diskutim pa u mbështetur tek mashtrimi. Sot ajo është munduar ta justifikojë prishjen e kontratës me kompaninë kliente të saj, Fusha, për ngritjen e teatrit të ri kombëtar, me pamundësinë e firmës ndërtuese për të plotësuar të gjitha kërkesat e artisëve për kushte optimale të godinës së re. “Grupi negociues ka mbërritur në përfundimin se kompania nuk ka mundësi të plotësojë kërkesat dhe shpejtësinë e realizimit të këtij projekti” tha zv kryetari i bashkisë Arbian Mazniku për News 24.
Pra, sipas Maznikut, Arben Dërhemi, Alfred Trebicka, Altin Basha dhe Robert Ndrenika pakan pasur ekzigjenca më të larta se projketi që paskësh fantazuar ai që na u paraqit si një nga arkitektët më të mirë në botë, Bjarke Ingels. Ose se kompania Fusha, e cila i doli për zot projektit të ingelsit për dy vjet me radhë tani e paskësh kuptuar se nuk e ndërtoka dot.
Kuptohet qartë se argumenti i hedhur sot në treg fut ujë nga të gjitha anët. Askush nuk beson se kompania Fusha që ka marrë mbi 100 milionë euro punë nga Rilindja, që i paguan nga 900 euro natën dhomën e hotelit Maznikut, i paska kundërshtuar ata për realizimin e projektit. Sikurse ka treguar edhe investigimi shterues i Lapsi.al (shiko linkun e fundit poshte me 11 mashtrimet), projekti ka qenë një projekt personal i Edi Ramës, i cili ka thirrur fillimisht arkitektin danes Bjarke Ingels dhe pastaj kompaninë Fusha. Pra kësaj të fundit i është dhënë detyra për ta realizuar atë, pa pasur as luksin për të të thënë se çfarë donte pa pasur as atë për të kundërshtuar. Prandaj kjo fabul nuk qëndron.
Nëse ende mbetet e paqartë se pse u tërhoqën qeveria dhe bashkia, nga diskreditimi publik i një grabitje që shkonte mbi 200 milionë euro në xhepa okultë, apo se ka një projekt tjetër sekret, apo se ka zgjedhur një rrugë të ndryshme duke përdorur para publike për ndërtimin, një gjë është e sigurtë: Versioni që ka hedhur sot në treg bashkia, për tërheqjen e firmës Fusha për të cilën parlamenti votoi një ligj special, është një gënjeshtër e trashë.
Dhe ky është një shembull më shumë se ajo që fabrika e mashtrimeve të Lali Erit ti të bëjë më mirë është prodhimi i fabulave që i besojnë vetëm ata që i krijojnë.
©Lapsi.al
