Virusi i frikshem qe merr jete nuk prek vetem te moshuarit, ndaj beni kujdes qe te gjithe. Rastet e kane treguar, por me shume flet deshmia e kesaj mjekeje veterinare ne Itali, Daniela De Rosa, e cila ka zgjedhur te beje apel te forte per te gjithe indiferentet, per ata qe e kane marre ende lehte dhe te tjere qe u duket vetja te paprekshem.
Ajo eshte me aparat oksigjeni dhe thote se para koronavirusit gzonte shendet te plote. Nderkohe qe tregon se prej ditesh qe nuk mund t’i numeroje me po lufton me vdekjen.
“Kemi qenë të gjithë fajtorë të niveleve të ndryshme, por mbi të gjitha kush e ka bërë lirisht duke e ditur që po bën një krim” thotë ajo në mesazhin e saj, ndërsa thekson se sot ndodhet në jetë falë përkushtimit të mjekëve dhe natyrisht me dashurinë e Zotit, që deshi dhe vendosi se nuk kishte ardhur momenti për të.
Mesazhi i saj :
Nuk mund të hap dritaren, nuk kam kontakte me asnjë, vetëm dy herë në ditë, një me një mjek për kontrollin e përditshëm dhe tjetri kur më sjell drekën dhe darkën, e cila më lihet në një karroce pas dere në të cilën duhet të mbaj një distancë të caktuar metrash. Koronavirusi më ka shkaktuar një sëmundje të rëndë pulmonare intersticiale, me insuficensë të madhe të frymëmarrjes. Unë jam një grua 43 vjece, që para këtij episodi, gëzonte shëndet të plotë, por papritur u gjenda e lidhur pas kësaj aparature respiratore e të luftoj me vdekjen dhe Covid 19.
Kjo ishte pas vdekjes së babait tim, eksperienca më e vështirë e jetës time. Luftova për t’u bashkuar me vajzat e mia, te familja ime dhe sot, pas tamponit të parë negative, mora një fije shprese, sepse po fitoj luftën. Nuk kam fjalë për ta përshkruar ndjesinë që ka kaluar këto ditë, trupi im, shpirti im, mendja ime, por një siguri e kam, nëse nuk prekesh nga një fatkeqësi e tillë, dhe i katapultuar pranë vdekjes, nuk do të mund të kuptosh kurrë dhimbjen dhe dëshpërimin që mund të ndjesh.
Ja edhe qëllimi i mesazhit tim. Munda sot vetëm të flas, pas ditësh në insuficensë frymëmarrjeje. Akoma jo të gjithë, në mos shumë pak persona, e kanë kuptuar vërtetë se për cfarë po flasim, nuk e di nëse për injorancë, apo se nuk kanë mjaftueshëm frikë. Dhe sot unë do të doja që shumë njerëz të më shihnin, për të parë nëse arrini, në sytë e mi e një trupin tim vuajtjen që duhet të përballosh për të luftuar këtë virus. Ta nisim nga vetja, sa nga ne nuk e kanë respektuar dekretin, sa nga ne plotësisht të ndërgjegjshëm për t’u izoluar dhe për të hyrë në karantinë, nuk e kanë ndjerë për detyrim ta bëjnë dhe për këtë kanë vënë në rrezik, e vazhdojnë ta bëjnë, jetën e tyre, atë të të tjerëve dhe timen, që gjendem këtu për faj të sjelljes të një prej këtyre personave.
Secili prej nesh duhet të kishte bërë pjesën e tij, është e kotë të kapesh me institucionet, nëse e dimë se jemi bartës të virusit dhe vazhdojmë qetësisht të shkojmë në punë, apo për pazare. Kemi qenë të gjithë fajtorë të niveleve të ndryshme, por mbi të gjitha kush e ka bërë lirisht duke e ditur që po bën një krim. Cdokush duhet të mbajë përgjegjësi, por pak e kanë bërë dhe po e bëjnë. Ja pse e kam nxjerrë fytyrë, që nuk është e bukur dhe u shfaqa këtu brenda, me mikun tim ‘respirator’ që më shpëtoi jetën bashkë me përkushtimin e mjekëve që më asistuan dhe natyrisht me dashurinë e Zotit, që deshi dhe vendosi që nuk kishte ardhur ende momenti im dhe se duhej të kthehesha në familjen time. Faleminderit të gjithëve dhe më falni nëse ju kam pikëlluar.”
