Belgjikë, simpozium shkencor  për nder të heroit tonë kombëtar, Gjergj Kastrioti Skënderbeu, në vitin jubilar të 550-vjetorit të vdekjes, organizuar nga shoqata “Nënë Tereza” në Namur

Aktivitetet për nder të heroit tonë kombëtar, Gjergj Kastrioti Skënderbeu, në vitin jubilar të 550-vjetorit të vdekjes kanë vijuar edhe mes shqiptarëve në Belgjikë. Së fundi, shoqata “Nënë Tereza“ në Namur, me kryetar  z.Adnan Rexhepi, si dhe mbështetjen e  bashkëpunimin e Ambasadave të Republikës së Shqipërisë dhe Republikës së Kosovës, akredituar në Bruksel,  organizuan simpoziumin me temë “Skenderbeu: një mit kombëtar, një hero europian” . Në këtë simpozium mbajtën kumtesat e tyre historianët z. Lek Pervizi, z. Safet Kryemadhi, prof. Nuri Bexheti dhe Albanologu prof. Ardian Marashi, të cilët folën mbi jetën, historinë, mitin e krijuar, luftrat heroike në krye të shqiptarëve, në mbrojtje të trojeve të Arbërit dhe Evropës mbarë, si dhe jehonën botërore të asokohe deri më sot. Më poshtë po paraqesim një pjesë nga kumtesa e z. Safet Kryemadhi, politolog, një emër i mirënjohur për shqiptarët e Belgjikës, autor i disa librave.

“Kush është një hero? Imazhi që kemi në Evropë ndryshon me kalimin e kohës. Për kozmogonitë politeiste të antikitetit heroi lind nga një hyjni dhe një i vdekshëm. Gjysma Njeriu, gjysma e Perëndisë, midis tokës dhe qiellit, ai nuk është i përjetshëm si zotat, por gjithashtu qëndron nga gjendja e thjeshtë njerëzore me virtytet e tij të shquara. Këto virtytet janë guxim dhe forcë në shërbim të Drejtësisë, inteligjencës dhe pranisë që nënshtron bashkëkohësit, në fund të pathyeshmërisë. Shfrytëzimet fjalë për fjalë mbinjerëzore të heroit i japin atij lavdi dhe pavdekësi universale në kujtesën apo zemrën e njerëzve. Nuk është e destinuar të harrohet, pasi është fati i zakonshëm i caktuar për brezat njerëzorë që kalojnë në tokë. Sepse gjesti i tij këndohet dhe transmetohet nga rapsode, nga një epokë në tjetrën. Puna e kohës pastaj petrifies historinë pak nga pak në legjendë apo mit. Meqenëse memoria është ajo që mbetet kur gjithçka harrohet. Protagonistët e Iliadës janë në këtë kuptim figurat e përfunduara të heronjve klasikë. Vërteton se çfarë karakter i Homerit thotë: "Jeta jonë është kaq e shkurtër! A jetojnë pa mëshirë për veten dhe të tjerët, ai fiton një reputacion si jashtë vendit shkon jap e marr botën dhe shumë njerëz pastaj mburremi fisnikërinë tonë. "

Skënderbeu duket si një hero me shumë fytyra. Lavdia  tij na vjen nën dy emra të ndryshëm. Georges Castriote, biri i një princi të shkëlqyer të Shqipërisë mesjetare.

Iskander Bey, nofka u atribuohet fitimtarëve në betejat e përgjithshme në tokat e Anadollit dhe Persisë në Perandorinë Osmane që ngre në rangun e pasardhësit të denjë të Aleksandrit të Madh, pushtuesi me origjinë ilire që i ka shtyrë kufijtë e botës së lashtë. Ky dualitet i identitetit do të mbijetojë në shekuj. "Atleti i Krishtit", si dhe papët dallojnë mbrojtësit e të ashtuquajturit krishterim, në përgjithësi njihen më mirë me emrin e tij musliman. Heroi i krishterë është figura mbrojtëse e vendit, sepse ai është para së gjithash heroi i rezistencës shqiptare ndaj pushtimit osman. Sepse shembulli i tij gjithashtu lidhet me mbizotërimin e lidhjeve të gjakut me ata të fesë.  

Lavdia e Skënderbeut qëndron tërësisht në 22 betejat fitimtare të marra me trupa nga 10 000 deri në 15 000 luftëtarë kundër ushtrisë më të fuqishme të kohës, i cili kishte sjellë logjistikën ushtarake në një nivel të sofistikimit kurrë më parë. Secila nga këto fushata për të reduktuar bastionin shqiptar mobilizoi 200 deri në 300,000 burra.  Historia e Skënderbeut është një mit apo një fakt historik? Ky është problemi i parë që të zgjidhet, në rastin e tij, si në atë të të gjithë heronjve që u rrit nga histori prozaike legjendës poetike. "Për pjesën time, unë e konsideroj mitet si histori kristalizuar me kalimin e shekujve. E vërteta e Skënderbeut qëndron në ekzistencën kombëtare shqiptare.  

 "Hero shqiptar, hero i krishterë, hero Evropiane Gjergj kastrioti Skenderbeu, kombinon arsye për të dashur apo urryer. Admiruesit e tij e mburrin një kohë të gjatë si uftëtar fisnik ndaj pushtimit të egër për lirinë e popullit të tij.   Vuajtjet e shqiptarëve do të zgjasin 444 vjet derisa më në fund flamuri i shqiponjës me dy koka i Skënderbeut do të ngrihet më 28 nëntor 1912 në Vlorë. Përkujtimi i vdekjes së Skënderbeut të pamposhtur do të thotë veçanërisht të festosh ringjalljen e Shqipërisë në të cilën ai frymëzoi energjinë e tij të pakalueshme”.