Evropa mbaron në një gji të vogël, në një det të kobaltë, rrethuar nga ndërtesa me ngjyrë të pastër: maksimumi i një kartoline nga Greqia, në ishullin e vogël dhe të largët të Kastellorizos, në juglindjen më të madhe të Dodekanes, që e ndan vetëm disa kilometra me ujë të pastër nga bregu i Azisë së Vogël. Është Castelrosso, skenografia e filmit Oscar “Mediterraneo” nga Gabriele Salvatores. Treqind banorë. Një zonë e kaltër më e bukur se në Capri, por gjithashtu një garnizon ushtarake e fuqishme.

Këtu, në prill të vitit 2010, ish-kryeministri Jorgo Papandreu njoftoi dorëzimin e vendit nga ‘lufta’ e gjatë e financave dhe tregjeve publike dhe pranimin e “shpëtimit” më të madh të historisë. Kryeministri i tanishëm duhet të shkonte dje për të njoftuar daljen përfundimtare nga tre programe shpëtimi të njëpasnjëshme. Por, Alexis Tsipras ka mbetur në Athinë: pas polemikave të ashpra në menaxhimin e zjarreve në korrik të Atikës lindore, po përjeton fazën e tij më të vështirë politike që nga ditët e psiko-dramës së verës 2015, kur ai udhëhoqi një fushatë emocionale për “asnjë masë shtrënguese” (një “Oxi”, që kujton refuzimin krenar e ultimatumit të Musolinit në 1940 dhe që sot i jep emrin e saj për festën kombëtare), atëherë pranoi – vetëm disa ditë pas referendumit fitimtar- të gjitha detyrimet e kreditorëve për të shmangur braktisjen e euro-zonës.

Tsipras kishte menduar gjithashtu të ftonte disa udhëheqës europianë në Athinë: hipoteza u tregua e pazbatueshme, madje edhe për hezitimin e të tjerëve për të rrezikuar ‘sponsorizimin e një narrative partiake’ sipas të cilës ishte pikërisht qeveria e udhëhequr nga majtistët radikalë – të gjetur pragmatikë dhe jo ideologjikë – për të tërhequr jashtë Greqinë nga kriza e shkaktuar nga socialistët dhe qendra e djathtë. Pra, mbrëmja e 20 gushtit 2018 do të jetë një Grexit pa festime, në versionin më të ëmbël: jo lamtumirë ndaj euros, aq më pak BE-së, por dalja nga komisioneri i politikave ekonomike, të cilat Tsipras u imponua t’i rimarrë pavarësinë , psikologjikisht thelbësore për një vend që në pak më shumë se dy vjet e gjysmë do të festojë dy shekujt e fillimit të luftës kundër Perandorisë Osmane që e bëri atë një komb (prej atëherë gjithmonë krenar dhe pothuajse gjithnjë në falimentim substancial), shkruan Il Sole 24 Ore.

Jo me të vërtetë një “dalje e pastër”, duke pasur parasysh se Athina do të mbetet subjekt i një vëzhgimi të vëmendshëm tremujor dhe është dashur të angazhohet për “misionin e pamundur” të tepricave primare të forta deri në vitin 2060. Por Tsipras thekson rikuperimin e hapësirave për ndërhyrje autonome të qeverisë dhe ndërkohë, Greqia është një europiane e mirë, mes marrëveshjes historike me Shkupin dhe marrëveshjes së fundit me Merkelin për të rimarrë emigrantët e regjistruar në Greqi dhe më pas të arratisur në Gjermani.

Nëse ish ministri i financave, Yanis Varoufakis, e kishte përcaktuar eurozonën si si Hotel Kalifornia, në fundjavë në hotelin e bukur Kastellorizo ​​ju mund të shikoni kur doni, por nuk mund të dilni (nga ishujt). Trageti i fundit – gjiganti 141-metër Nisson Chios, i cili detyron anijen luftarake të Marinës Greke në port, sepse zë gjysmën e gjirit në liqen të premten në mëngjes: lidhja tjetër me Rodosit është të hënën, ndërsa fluturimi i vetëm në fundjavë me Olimpike DCH-8-100 është gjithmonë plot. Mundësia e vetme: të marrë një traget që ngre flamurin grek në anën e ashpër dhe harkun e turqve, të kryesojë brenda një çerek ore për mbështetësit e shterur, kërcënuese paksa, në malet e Anadollit. Me krizën e monedhës dhe me pushtimin autoritar të Turqisë, është e natyrshme të mendojmë se Lindja e Mesme fillon këtu, duke evokuar fanatizëm, dhunë fisnore, diktatura dhe varfëri (më të madhe). Disa vjet më parë, 700 ​​refugjatë erdhën në Kastellorizo, prej tyre arritën disa nga paraardhësit e Yannis Doulgaroglou, 57 vjeç, pronar i Hotel Kastellorizo, kur mbi një milion refugjatë grekë duhej të largoheshin nga bregu në fillim të viteve 1920 pas Mustafa Kemal Ataturku theu megalomaninë e “Idesë së Madhe0Great Idea” (përpjekja e çmendur për të rikrijuar Bizantin me forcë).

“Ne pothuajse të gjithë pajtohemi se masat shtrënguese ishin të ashpra, të tepruara, të padrejta”, thotë Doulgaroglou, “por gjithashtu se ishte më mirë të mos e linte euron dhe të mbetej e ankoruar në një Evropë që na jep përparësi, jo vetëm dënime”.

“Kjo na jep një ndjenjë mbrojtjeje”, shton Nektarios Karavelazis, i cili drejton shërbime për turistët me shoqërinë Karnayo dhe që gjithashtu ka rezerva kundër rritjes së taksave dhe të faturave.

Ripërtëritja e turizmit – e pritshme këtë vit në nivele rekord – ndihet gjithashtu në pjesën më të largët të vendit.

“Më të shumtët vijnë australianë me origjinë greke dhe italianë, të cilët vijnë për të parë vendet e filmit dhe mbeten, ndërsa para tyre, ishin vetëm jahtet – thotë hotelieri, i cili vazhdon të korrigjojë një detaj të raportuar nga Economist: kur Papandreu njoftoi pranimin e “memorandumit të parë” në befasi, gazetarët e pranishëm menjëherë u arratisën me helikopter, duke e lënë faturën e përgjithshme për hotelin.

E gjithë llogaria e krizës është ‘e kripur’, jo vetëm për Greqinë, por për idenë pozitive të Evropës, e cila tani gjendet në ndërtesën e saj të përgjithshme, përtej cepit të juglindjes, me reforma për të shmangur rreziqet e dështimeve strukturore në të ardhmen.