Homoseksualiteti në vetvete nuk më shqetëson aspak. Unë as nuk pyes veten se nga çfarë varet. Megjithatë, më shqetëson kur (si feminizmi) kthehet në ideologji. Në kategori, në parti, në lobin ekonomiko-kulturor-seksual. Dhe falë kësaj ai bëhet një mjet politik, një armë shantazhi, një abuzim seksual korrekt.
Ose bëj çfarë të dua, ose të bëj të humbasësh zgjedhjet
Mendoni për votën masive me të cilën shantazhuan Klintonin në Amerikë dhe me të cilën shantazhuan Zapatero-n në Spanjë. Pra, masa e parë që Clinton mori sapo u zgjodh ishte përfshirja e homoseksualëve në ushtri dhe një nga të parat e marra nga Zapatero ishte përmbysja e konceptit biologjik të familjes si dhe autorizimi i martesës dhe birësimit të homoseksualëve.
Një qenie njerëzore lind nga dy individë të sekseve të ndryshme. Një peshk, një zog, një elefant, një insekt, e njëjta gjë. Për t'u konceptuar, duhet një vezë dhe një spermë. Ju pëlqen apo jo, kështu funksionon jeta në këtë planet. Epo, disa ekspertë të biogjenetikës argumentojnë se sperma mund të shpërndahet në të ardhmen.
Por jo veza. Pavarësisht nëse janë gjitarë apo vezorë, veza do të jetë gjithmonë e nevojshme. Veza, veza, e cila në rastin e qenieve njerëzore është brenda barkut të një gruaje dhe e cila kur fekondohet, shndërrohet në një pikë Jete, pastaj në një filiz të Jetës, dhe përmes udhëtimit të mrekullueshëm të shtatzënisë bëhet një Jetë tjetër. Një tjetër qenie njerëzore. Në fakt, jam absolutisht i bindur se instinkti i mbijetesës, pra nevoja për të vazhduar specien, nxit dashurinë apo transportin e shqisave. Të jetojmë edhe kur të kemi vdekur, të vazhdojmë përmes atyre që vijnë dhe do të vijnë pas nesh. Dhe unë jam i fiksuar pas konceptit të mëmësisë. Oh, mos më keqkuptoni: e kuptoj edhe konceptin e atësisë. Do ta shihni në romanin tim nëse kam kohë ta përfundoj. E kuptoj aq mirë, saqë me gjithë shpirt mbaj anën e baballarëve të divorcuar që kërkojnë kujdestarinë e djalit të tyre.

Dënoj gjyqtarët që ia besojnë atë fëmijë ish-gruas dhe kaq dhe besoj se në shoqërinë tonë sot ka më shumë baballarë të mirë se nëna të mira. (Ndiqni lajmet. Kur një baba i çmendur vret një djalë, vret edhe veten. Kur një nënë e çmendur vret një djalë, ai nuk vret fare veten dhe shkon te parukierja). Por duke qene femer, dhe per me teper nje grua e plagosur nga fatkeqesia qe nuk ben dot femije, une e kuptoj me mire konceptin e nenes ......... Por dikush tjeter do me pyese.
Pra ja ku është. Një homoseksual mashkull nuk ka vezë. Barku i gruas, mitra për ta transplantuar, madje as. Dhe nuk ka biogjenetikë në botë që mund ta zgjidhë këtë problem. Klonimi i përfshirë. Femra homoseksuale, po, veza e ka. Barku i një gruaje është i nevojshëm për ta bërë atë të bëjë udhëtimin e mrekullueshëm që çon një pikë Jete të bëhet filiz i Jetës, pastaj një jetë tjetër, një tjetër qenie njerëzore, po kështu. Por partneri i saj nuk mund ta fekondojë.
Pra, nëse ai nuk bashkohet me një burrë ose nuk i kërkon një burri, ju lutem-më jepni-disa-spermë, ai është në të njëjtën gjendje si homoseksuali mashkull. Dhe apriori, jo sepse ajo është fatkeqe dhe i vdesin fëmijët para se të lindin, ajo nuk merr pjesë në vazhdimësinë e llojit të saj. Detyrës për të përjetësuar llojin e saj nëpërmjet kujtdo që vjen dhe do të vijë pas saj. Me çfarë të drejte, pra, një çift homoseksual (mashkull apo femër) kërkon të adoptojë një fëmijë? Me çfarë të drejte pretendoni të rritni një fëmijë brenda një këndvështrimi të shtrembëruar të jetës, pra me dy baballarë ose dy nëna në vend të një baba apo një nëne? Dhe në rastin e dy homoseksualëve meshkuj, me çfarë të drejte çifti përdor barkun e një gruaje për të marrë një fëmijë dhe ndoshta e blen atë si të blesh një makinë? Me çfarë të drejte, me pak fjalë, i vjedh gruas dhimbjen dhe mrekullinë e mëmësisë? E drejta që shpiku zoti Zapatero për të paguar borxhin ndaj homoseksualëve që e votuan?!? Kur flasin për birësimin e homoseksualëve, ndihem e grabitur në barkun tim si grua.

Edhe pse nuk kam fëmijë, ndihem i përdorur, i shfrytëzuar, si një lopë që lind viçat e destinuara për thertore. Dhe në imazhin e dy burrave ose dy grave që luajnë komedinë e Virgjëreshës Mari dhe Shën Jozefit me të porsalindurin e tyre në mes, shoh diçka monstruoze që nuk shkon. Diçka që më ofendon në fakt më poshtëron mua si një grua, si një nënë e dështuar, një nënë fatkeqe. Dhe si qytetar. Aq i ofenduar dhe i poshtëruar them: Jam i indinjuar nga heshtja, hipokrizia, frikaca që rrethon këtë çështje. Më tërbojnë njerëzit që heshtin, që kanë frikë të flasin për të, të thonë të vërtetën. Dhe e vërteta është se ligjet e shtetit nuk mund të injorojnë ligjet e Natyrës. Ata nuk mund të shtrembërojnë Ligjet e Jetës me paqartësinë e fjalëve "prindër" dhe "bashkëshortë".

Shteti nuk mund t'ua dorëzojë një fëmijë, pra një krijesë të pambrojtur dhe të pavetëdijshme, prindërve me të cilët do të jetojë duke besuar se ka lindur nga dy baballarë ose dy nëna, jo nga një baba dhe një nënë. Dhe atyre që shantazhojnë me historinë e fëmijëve pa ushqim apo të pastrehë (një histori që për më tepër nuk qëndron pasi shoqëria jonë ka plot çifte normale të gatshme për t'i adoptuar) unë u përgjigjem: një fëmijë nuk është qen apo mace për t'u ushqyer. Ajo është njeri, qytetar, me të drejta të patjetërsueshme. Shumë më të patjetërsueshme se të drejtat apo të drejtat e supozuara të dy homoseksualëve me mall të nënës apo të babait. Dhe e para nga këto të drejta është të dimë se si kemi lindur në planetin tonë, si funksionon jeta në specien tonë. E cila është më se e mundur me një nënë pa burrë. Krejt e pamundur me dy “prindër” të së njëjtës gjini