Nga Kastriot Dervishi
Sevo Tarifa, “me origjinë fshatar i varfër” (vdiste partia për këtë kontingjent), u shkollua pas lufte, sigurisht pasi braktisi në mënyrë mizore katundin prej nga vinte. Ai ishte partizan i vitit 1944, pra i fundit të luftës. Krejt pa asnjë kontribut në këtë luftë (por me aktivitet jo për t’u lavdëruar në viset shqiptare në Jugosllavi), nga mbarimi i saj e deri sot, nuk ka pushuar së shituri mend se është “veteran”. Kushedi edhe sa i kanë shkuar humbjet financiare fondit të pensioneve të shtetit shqiptar, duke paguar heroizma të paqena. Pasi punoi shumë vite me rininë, në vitin 1970 u emërua sekretar i Enver Hoxhës, diktatorit më të tmerrshëm dhe gjendicistit më të paparë të historisë së Shqipërisë, krimet e të cilit kalojnë disa pushtime bashkë. Kësisoj, nuk flet veterani Sevo, por flet sekretari i Enverit dhe nënkryetari i Nexhmijes. Gjoja lufta (për shokun në fjalë partia ka zbuluar gjëra që i ka thënë në raportet e mëparshme) është maska metodologjike që këta përdorin në propagandat e tyre. Kulmi i karrierës së shokut Sevo ishte viti 1970, kur partia e llozave e emëroi si njeri të besuar pranë diktatorit. Në mënyrë të përkryer, kryeagjitatori “veteran” që edhe në pleqëri nuk rri pa trazuar helimin që ka hedhur gjithë jetën është fiks sekretari i Enverit dhe nënkryetari i Nexhmijes.
