E hëna e 20 shkurtit 2006, ora 10, do të hyjë në historinë e Kosovës. Të dy palët, - shqiptare dhe serbe, - me ndërmjetësinë e ndërkombëtarëve dhe pa praninë e mediave, u ulën përballë njëra-tjetrës në Palais Daun-Kinsky, ndërtuar në qendër të Vjenës më 1713. U njoftua që të dy palët i nisën bisedimet pa i dhënë dorën njëra-tjetrës. Kjo tregon akullnajën e madhe mes tyre.
Prishtina u ka parapërirë bisedimeve me kompromisin e zgjidhjes qysh prej 15 vjetësh - pavarësinë. Pala serbe shkoi pa asnjë kompromis. Përkundrazi, Beogradi iu drejtua serbëve me disa deklarata të ashpra për ndërkombëtarët dhe kërcënuese për shqiptarët. Presidenti Tadiç kërkoi në Këshillin e Sigurimit të OKB që Kosova të ketë autonomi të zgjeruar për 20 vjet dhe më pas të shihet për të biseduar për pavarësinë. Kryeministri Koshtunica tërhoqi vëmendjen duke thënë se, ndërkombëtarët po grabisin tokat e Serbisë. Kryetari i Partisë Radikale Nikoliç, e cila zotëron 40 përqind të parlamentit, kërkoi që Kosova të shpallet territor serb i pushtuar. Ministri i jashtëm Drashkoviç e kundërshtoi luftën pasi, siç tha, Serbia nuk bën dot luftë kundër shteteve të Këshillit të Sigurimit, por paralajmëroi që, Këshilli i Sigurimit i OKB po i bën Serbisë një padrejtësi duke i imponuar zgjidhjen.
Këto janë rrethanat serbe të fillimit të bisedimeve. Serbia me Millosheviçin e fortë nuk pranoi zgjidhjen as me bisedime, as me luftë. Serbia me Tadiçin e dobët nuk e pranon zgjidhjen as me bisedime, as me paqë. Statusi do t’i mbajë palët të ndara: shqiptarët të pavarur prej Serbisë, siç edhe kanë qënë dikur, serbët te mitet, dikur dhe sot e kësaj dite. Ajo që ka ndryshuar janë kushtet në kohë. Shqiptarët e ç’mitizuan të drejtën duke e vendosur në realitetin bashkëkohor. Serbët të drejtën e mbajnë në shtegtim te mitet. Historiani belg Julien Ries, në librin Miti dhe domethënia e tij, shkruan që, “Një evokim i mitit përtej kontekstit të tij, mund të bëhet jashtëzakonisht i rrezikshëm”.
Serbia u bë e tillë, aspak nga madhësia e fuqia, sepse edhe ajo është e vogël. Por i evokoi mitet, edhe para 24 marsit 1999, edhe pas 20 shkurtit 2006. Atëherë duke bërë luftë për spastrimin e shqiptarëve; këtë herë duke kërcënuar me luftë çlirimtare. Edhe gjatë bisedimeve për statusin, Serbia do të përpiqet që religjionin ta bëjë histori. Por kryeministri italian Massimo D’Alema, në një intervistë për BBC, i nervozoi serbët kur tha tha se “... të ardhmen e një kombi e vendos populli i tij, jo monumentet”. Beogradi nuk ofron politikë konstruktive dhe shpërfill politikën që bëhet. Sidomos është treguar mospërfillës ndaj politikëbërjes së shqiptarëve dhe kundërshtues i politikave botërore. Presidenti Rugova, përkundër natyrës njerëzore paqësore dhe vizionit politik kundër dhunës, shumë vite më herët, saktësisht më 26 qershor 1989, në një intervistë dhënë së përjavëshmes gjermane Der Spiegel, pati thënë që, “... nëse vazhdon ky represion i Beogradit, atëherë do të ketë kryengritje... Unë vetëm mund të paralajmëroj Serbinë: edhe ata janë popull i vogël”.
Nëse Serbia destabilizon, nuk duhet harruar që ky paralajmërim është i vlefshëm për përherë.
23 shkurt 2006
(Nxjerrë nga libri “Formula e Presidentit: K---BE+NATO+SHBA”, i autorit Qemal SAKAJEVA, botuar më 2019 nga Shtëpia Botuese “55”)
