Kryeministri Edi Rama ka nxjerrë sot në publik një bisedë në telefonat privatë, mes tij dhe gazetarit grek të Kathimerini, Pavlos Papadopoulos, për të krijuar idenë se gjithçka që po ndodh kohët e fundit në raportet mes Athinës dhe Tiranës, është pasojë e keqkuptimeve, moskomunikimit, fakteve të paverifikuara apo të vërtetave gjysmake.

Madje, edhe në reagimin e gjatë mbi mungesën e Shqipërisë në darkën informale të kryeministrit grek Micotaqis, Rama, pasi e lan dhe e lyen këtë të fundit duke e quajtuar “mik të dashur dhe koleg shumë të respektuar”, shton se të flasësh, të komunikosh dhe të deabtosh me miqtë është thelbi i politikës ndërkombëtare.

Pikërisht, duke u përpjekur ta zhvendosë këndin e krizës me Athinën nga krizë politike, në krizë komunikimi, Rama ka zhvilluar edhe bisedën me gazetarin grek, të tipit tallava: “numrin tat ma dha njoni”. Tallavaja është stili i Ramës, por mirësjellja e tepruar, në kufijtë e joshjes, kuptohet qartë që është e sforcuar për të fituar simpatinë e gazetarit. Dhe jo vetëm.

Sipas shprehjes që ka gjetur dhe po e përdor vend e pavend, “një fytyrë, një rracë”, për të relativizuar përgjegjësinë e tij në përplasjen e fundit me Greqinë dhe për ta paraqitur atë si një problem keqkuptimesh dypalëshe, e zakonshme për dy fqinjë ballkanikë, shprehje që ia kërkon edhe gazetarit grek të mos e harrojë, Edi Rama, nëpërmjet publikimit të bisedës tallava kërkon të hiqet si viktimë e konteksteve ballkanike dhe e fakteve të pavërteta.

Kryeministri, që gazetarëve shqiptarë refuzon t’u përgjigjet, i fyen, i bullizon apo edhe u shkruan, por me një gjuhë krejt tjetër nga ajo që përdor me Papadopoulosin, në komunikimin me këtë të fundit tregohet galant, i dashur deri në ëmbëlsi dhe modest deri në përulësi. Sepse duke e ditur peshën e gazetës Kathimerini dhe faktin se ajo është një media afër me qeverinë, ai kërkon t’i qaset publikut grek dhe mediave të tjera që përbëjnë opinion, jo si burimi i problemit por si një kryeministër “i lezeçëm”, pa ngarkesa nacionaliste, gati një vëllam me fqinjët e tij, që është i gatshëm të sqarojë rrethanat që kanë çuar në këtë keqkuptim.

Njësoj siç bëri kur i mbushi rrjetet e tij sociale me zemra, flamuj grekë e shqiptarë, me shprehje dëshpërimi për zjarret shkatërruese në Greqi dhe me vetofrimin për zjarrëfikëse e burime njerëzore. Gjithë këtë lojë, për ta vizatuar protretin e tij në opinion grek dhe europian, si liderin tolerant e bashkëpunues, që nuk i fryn zjarrit të urrejtjes, por i flet zërit të harmonisë. Ai nuk mban inate me mediat greke, as nuk është i zemëruar pse nuk e ftuan në Athinë. Ai i fton kryebashkiakët e Athinës e Selanikut të vijnë të protestojnë përsëri në Shqipëri. Sepse është demokrat, europianist dhe mbi të gjitha, siç i pëlqen të hiqet, një burrë shteti që e ndan drejtësinë nga politika.

Në thelb të kësaj strategjie komunikimi në qasjen ndaj krizës greke, qëndron tentativa për të bërë të besueshme se në rastin Beleri, drejtësia ka vepruar e pandikuar nga politika, dhe se ai vetë, është dorëjashtë nga gjithçka ka ndodhur.

Sjellja tolerante deri në përulësi ndaj çdo provokimi që ka ardhur nga Athina dhe roli i atij që bën sikur nuk ka ndodhur asgjë dhe vazhdon dërgon zemra e zjarrëfikëse, janë përpjekje për të fikur një zjarr që Rama vetë e ndezi, pa menduar ndoshta seriozisht për pasojat që vinin më pas. Pasoja për të cilat sot, po harxhon frymë e shkronja, më shpresën se mund t’i neutralizojë.Ai mund t’i thotë Athinës zyrtare dhe Pavlos së Kathimerinisë se Shqipëria është një shtet ku drejtësia vepron e pavarur, por arkiva e afërt do ta tradhëtonte menjëherë. Për mbi një javë para zegjedhjeve të 14 majit, kryeministri i Shqipërisë sulmoi me gjuhën më të rëndë një kandidat për kryetar bashkie. Iu drejtua personalisht me një nëntekst të qartë kërcënimi. Fill pas kësaj, policia e shtetit përdori metoda si ato të sigurimit për të futur në kurth kandidatin e opozitës dhe prokuroria e Vlorës autorizoi arrestimin e tij. Një arrestim, që ndonëse nuk ishte në kushtet e flagrancës, u kujdes të realizohej si spektakël në mesnatë vetëm për të frikësuar votuesit e Himarës dhe atyre që pritej të vinin nga Greqia. Beleri fitoi zgjedhjet në 14 maj, por drejtësia “e pandikuar” nga politika e gjykon aq të rrezikshëm sa nuk mund të shoqërohet as për të bërë betimin.

Krehja që Rama po i bën Athinës dhe mediave greke, të cilave po u fal dashuri me zor, nuk i mbivendoset dot fakteve, që ai vetë thotë se i ka për zemër. Sigurisht mund të tërheqi vëmendjen momentale dhe të prodhojë mbase edhe një lloj debati brenda opinionit grek, por krizat serioze nuk zgjidhen sipas cirkut që funksionon në Tiranë, sa herë kryeministri dhe vartësit e tij kapen me presh në duar. Dhe meqë i shkruajti Pavlos me kaq entuziasëm për të shpjeguar çështjen Beleri, le t’u shkruajë edhe gazetarëve shqiptarë për inceneratorët, laboratorët, sterilizimet, abuzimet, vjedhjet dhe arrestimet.